Dərdlərin yuxusu yox...

Məkan... Böyük Türkiyə...

Sakit, dəhşətli gecə...

İl iki min iyirmi üç...

Hər kəs yatır sakitcə.

Fevralın altısıdır...

Dörd on yeddidir zaman...

Ayrılır yer yerindən,

Ölüm – qaranlıq duman.

Divarla qopub düşən

Saatla vaxt dayandı.

Qış günü, qar-boranda

Yandı ürəklər, yandı...

Dərdlərin yuxusu yox,

qaçırdığı yuxudu.

Daş altından boylanan

Çarəsizlik, qorxudu.

Evlər üyüdülmüş dən,

Yersə, yer boyda sacdı.

Tanrının əli açıq,

Torpağın gözü acdı.

Pərdələr pəncərəsiz,

Otaqlar divarsızdı.

Hərdən dillənir həyat,

Ölüm necə arsızdı.

Donmuş üzlər danışır,

Həyat- ölüm qol- boyun.

Qaranlıqdan işığa

Yatan da var yol boyu.

Yumşaq yataqlarından

insanları qopardın.

Daş altında yuxuya,

Tanrı, özün apardın.

Nələr olur?- soruşan

körpə, nələr olmadı??

Həyatın alt- üst olub,

daş-daş üstə qalmadı.

Harda anam?- Sualın

çox insana sözü var.

Axtarıb tapmaq üçün

yer altı, göy üzü var.

Gücüm nəyə çatır ki?

Bəxti sınan güzgüyə.

Iki canda bir ürək,

Ölməyəcək sevgiyə.

Məsumların önündə

günahkardı böyüklər.

Bağışla məni, körpəm,

sənə ağır bu yüklər...

Təranə Arifqızı

Naxçıvan radiosunun əməkdaşı