Nuh diyarı Naxçıvan
Naxçıvanımızın gözəllikləri, tarixi abidələri və qədim tarixini tərənnüm edən şairlərdən biri də Muxtar Qasımzadədir. NUHÇIXAN şairin bir neçə şeirini izləyicilərinə təqdim edir:
Yaddaş çırağı
Atam abidələr,
Anam türbələr.
Qardaşım qalalar,
Bacımın qübbələr.
Mavi minarələr
pak meracımdır.
O, gəlin qayalar,
O, Kül təpərlər.
O, gümüş zağalar,
şəkil təpərlər.
O, yazı daşları,
Carçı daşları.
mənim alın yazım,
taxdım, tacımdır!
Yanar meteortək
Alışar onlar.
Dili var , dindirsən
danışar onlar.
Ta ki dünəninə
dönməyi bacar.
Sən onu ürəkdən
sevməyi bacar.
Oxu tarixini,
oxu maraqla.
Vətən torpağıdır
Kitabın, bala,
varaqla, varaqla,
onu varaqla...
Naxçıvanımın
Canım, gözüm, torpağım,
Laylam, nəğməm, beşiyim.
Yurdum, yuvam, ocağım,
salam, evim-eşiyim.
Haçadağ kürsüm olsun,
İlqarından söz deyim
Atam Naxçıvanımın,
Anam Naxçıvanımın.
Tarix vüqar gətirib,
Nuhdan xəbər gətirib
çatıb müdrik yaşına.
Günəşimdir, Yer kimi
Mən dolanım başına,
dönüm Naxçıvanımın,
Anam Naxçıvanımın.
Naxçıvanqala haqqında ballada
Xan Arazın sahilində
bir qala var-
O, Naxçıvan, qalasıdır.
Həzrəti Nuh əyyamından
günümüzə qalasıdır.
Silkələyin bu qalanı
açılmayan sirlər var.
Mağaralar licimində
vahiməli yerləri var.
Bura uzaq eraların
yozulmamış yuxusudur.
Bu “zağalar”,
bu qalanın
ibtidai metrosudur.
Məlikməmməd
cəsarəti istəyirəm
bu sehrli “metrolardan”
keçib gələ.
Qədim nağıl dünyamızın
Yel atında,
Ya Simurqun qanadında
uçub gələ...
Buludların yağış dili
Ovxarlayıb divarları.
Diksindirib bu qalanı
şimşəklərin havarları.
Elimizin igidləri
döyüş üçün təbil çalıb.
Zaman-zaman abad olub ,
Zaman-zaman viran qalıb.
Karvan-karvan daşınıbdı
şadlıq burdan “töhfə” kimi.
Bir vaxt möhrə hasarları,
dərd gətirmiş, qabar-qabar,
hürgücləri dəvə kimi...
Bu “karvanın” ləngərinə
dağlar fikri çənli baxıb,
Araz gözü nəmli baxıb...
Sükut qara libasında
Kahalarda əsir düşüb.
Qərinələr gəlib keçib
Tənhalıqdan bu qalanı
dərd əridib, qəm üşüdüb...
Səs veriblər,
səs alıblar zağalarda.
Xoflanıblar
Qəhqəhəli sədalardan.
Gil tavandan
bir gil qopub suya düşüb,
bütün qala haya düşüb...
Atağızı ərənlərin
uğultulu səsi gəlib.
Lap uzaqdan
qaraltılar peyda olub-
Elə bil ki, bu qalanın
qayğısını, qeyrətini
çəkmək üçün
Dəli Həsən,
Dəli Domrul,
Neçə oğuz,
neçə oğul özü gəlib...
Qədim, ulu arxa kimi
söykəyirəm divarlara kürəyimi.
Nuh çıxandı doğma yerim,
el doğanın əri burda.
Şeyxim, pirim, peyğəmbərim-
Nuh babamın qəbri burda.
Zağalardan
keçə-keçə əyilirəm.
Əyilmərəm!
Bu yerləri görmək üçün
görün necə əyilirəm...
Əlin dəysə toza dönər,
zalım daşlar fağır daşdı.
Döyüşlərin heyrətindən
donub qalan,
yaddaşları yanıb qalan,
burda sükut uçqunları
ağır daşdı!!!
Xəyalımın yel atında
dünənimə boylanıram,
Yeddi arxadönənimə
boylanıram.
Bir sehrli yuxudayam,
Zamanların arasında-
ya ordayam, ya burdayam.
Bürünürəm
qala boyda qaranlığa.
Qaradinməz sükutlardan
səksənirəm bir anlığa.
Elə bil ki,
mən yuxudan oyanıram.
Sıyrılıram
zağaların zülmətindən,
Gündüzün işığına
boyanıram.
Mən Naxçıvanqala adlı,
daş qanadlı
Çöhrəsindən nur ələnən
təzələnən
ehtişamın şöləsinə
üz tuturam.
Ulu yurdun qibləsinə-
Nuh babamın
türbəsinə üz tuturam.
Göstərirəm yerə, göyə
nəğmə qala, söz qalamı.
Ürəyimin işığına
bələyirəm öz Qalamı...
Haçadağ
Başında həmişə dumanlar gəzər,
Çağlayar, qaynayar, daşar Haçadağ.
Çiçəklər köksündə yazıya bənzər.
Onlar ilk bahara şüar Haçadağ.
Qoşa buynuzu var, maral timsalı,
Olub Naxçıvanın hüsnü, camalı.
Dağlar maralına bənzər bu halı.
Sevən ürəkləri oxşar Haçadağ
Hərdən şimşəklərin gələr tuşuna,
Göylər ildırımı çaxar başına.
Xırda təpələri yığar başına.
Özü sərkərdəyə oxşar Haçadağ.